POZNAĆ CZŁOWIEKA...

Ma niejasny i zaburzony obraz samej siebie, własnych celów
i wewnętrznych preferencji. Nie potrafi nawiązywać głębszych związków uczuciowych. Cechuje ją poczucie samotności oraz poszukiwanie bliskości, jednocześnie nie może jej znieść, bojąc się porzucenia. Doświadcza intensywnych i niestabilnych emocji prowadzących
do kryzysów, co sprawia, że jej życie charakteryzuje się
niezwykłym dramatyzmem.

Posiada specyficzny sposób funkcjonowania społecznego

– problem w codziennych relacjach interpersonalnych, które cechuje powierzchowność oraz nastawienie na zaspokojenie własnych potrzeb. Wyróżnia się ekscentrycznością, agresywnymi postawami

i nierealnymi oczekiwaniami, nierzadko prowokując konflikty.

Tworząc sytuacje kryzysowe, prowokuje walkę, rani, podejmuje antyspołeczne lub inne ryzykowne czyny, w które przekłada własne fantazje i impulsy. Wyłączone zostają wtedy kroki pośrednie

– refleksja i myślenie. Działanie staje się dla niej czymś magicznym
– działać, znaczy być żywym, magicznie zmieniać rzeczywistość,
czynić bolesne lub niewygodne i niechciane wspomnienia niebyłymi.

Pomagają jej w tym liczne prymitywne mechanizmy obronne, przede wszystkim dysocjacja (rozszczepienie), zaprzeczanie oraz bardzo silna projekcja własnych – najbardziej odrażających i budzących lęk – cech,

myśli i działań na zewnętrznego wroga. Tego rodzaju nieświadome przypisywanie ich osobie dewaluowanej, stanowi dodatkowe wzmocnienie

jej świadomych i celowych zabiegów manipulacyjnych, zwłaszcza obronnych, czyniąc je bardzo skutecznymi.

Charakteryzuje ją bowiem skłonność do zachowań manipulacyjnych.

Wykazuje szczególnie wysoką gotowość i sprawność w wywieraniu zamierzonego wpływu na innych ludzi, zręcznie dążąc do realizacji swoich celów. Próbując kontrolować własne emocje, problemy czy konflikty, zaostrza kontrolę nad ludźmi i sytuacjami zewnętrznymi – koncentrując się na swobodnym, nieskrępowanym inicjowaniu, aranżowaniu, sterowaniu innymi i sytuacją, w której działa.

Powodami stosowania manipulacji otoczeniem są najczęściej lęk, poczucie bezradności czy nieumiejętność radzenia sobie z negatywnymi emocjami.

Pod wpływem lęku wykazuje znacznie więcej impulsywnych reakcji niż zwykle. Ze względu na zaburzenia pamięci oraz stosowanie licznych mechanizmów obronnych niejednokrotnie ma silnie zniekształconą

wizję rzeczywistości.

Cechuje ją tzw. syndrom chłodu przejawiający się bezuczuciowością

w kontaktach interpersonalnych i skłonnością do traktowania ludzi jako środków do zaspokajania swych potrzeb i realizacji własnych celów.

...czyli
w CIENIU DZIEWCZYNKI...

Infantylny i prymitywny Cień, który jawi się jako puella aeterna –
"dziecko w człowieku", przejawia się w dwójnasób i swą niedojrzałością obciąża oraz hamuje rozwój całej istoty, jako człowieka. W swej wersji introwertycznej jest to "dziecko” pasywne, lękające się świata, uciekające przed ludźmi. Zaś we  współwystępującej, ekstrawertycznej wersji
– jest to "dziecko” agresywne, walczące, ekspandujące.
W pierwszym wypadku zdominowane jest "ono" popędem seksualnym
(eros), w drugim –  popędem śmierci i zniszczenia (thanatos).
Obie te podstawowe siły psychiczne u puella aeterna przenikają się wzajemnie na bardzo pierwotnym, prymitywnym poziomie.

Dlatego też, człowiek znajdujący się pod wpływem tak skonstruowanego Cienia jest niedojrzały uczuciowo. Niezdolny do miłości i odpowiedzialności, służący wyłącznie swemu popędowi seksualnemu
i związanej z nim, zazwyczaj silnie kontrolowanej, pierwotnej agresji.
Jest on również niezwykle podatny na regresywne postawy irracjonalne.

"Wieczną dziewczynkę" zazwyczaj cechują:  kompleks matki ("córka ojca” walcząca z matką), któremu towarzyszy niezintegrowane bądź słabo zintegrowane, rozproszone ego (słabe "ja"); fascynacja mężczyzną idealnym (tęsknota za ojcem); indywidualizm; brak potrzeby adaptacji (bunt społeczny, eskapizm); kompleks niższości wraz z kompensacyjnym poczuciem wyższości oraz dominująca rola ideałów i wyobraźni. Puella aeterna w swym życiu działa jakby w imieniu przeznaczenia, unika kontaktu z materią, unosi się psychicznie ponad ziemię (niebieski ptak).

Kompensacją idealistycznej orientacji świadomości "wiecznej dziewczynki" jest jej brutalność lub inne "wściekłe" zachowania – psychopatyczne (histeryczne, schizoidalne), wymykające się czasem
spod jej kontroli, w sposób tak kontrastowy, jakby były w niej
inne osobowości. W nawiązaniu do psychoanalizy można mówić tu
o pierwotnym narcyzmie i archetypowej omnipotencji.

Czasem wykształca się z "wiecznej dziewczynki" typ hetery, która utrzymuje kontakty z wieloma mężczyznami i unika życiowej lub uczuciowej stabilizacji. Niekiedy zostaje owładnięta swoistym poczuciem panowania, mocy i władzy nad światem, w tym także nad mężczyzną. Rolę tego ostatniego może dla niej pełnić tylko osoba słaba i niedojrzała (bądź wrażliwa), podatna na – zapewniającą jej władzę – silną manipulację.

W skrajnych przypadkach, takim obiektem, tj. odpowiadającym jej psychicznie i poddającym się jej manipulacyjnym wpływom "mężczyzną", staje się  własne lub cudze dziecko.

>>>