Kiedy po śmierci istot
nic z przeszłości dawnej
nie zostaje,
długo jeszcze trwa
jedynie ich zapach i smak,
obydwa najbardziej kruche,
lecz najbardziej żywotne,
najbardziej niematerialne,
lecz najuporczywsze,
najwierniejsze,
i obydwa niczym duchy
przyzywają się,
ufają, czekają,
by pośród ruin wszystkiego
spokojnie i pewnie
wznieść na drobinie
ich prawie niewyczuwalnego ciała
przestronny i obszerny
gmach wspomnienia.
Marcel Proust, W poszukiwaniu straconego czasu
>>>