i oto grzebiąc wciąż
żywe wspomnienia
iskry wskrzeszam
co w popiele jaśnieją
stoję choć leżę
i leżę choć stoję
nad miłości grobem
osłupiały cały
i ziemia też leży
choć stoi otworem
przeszłości otchłanią
gdzie słów ołtarza
święte kamienie
ciężko spoczywają
bo sceną życia
tak wątłą się stały
to na niej
dla głupców
taniej zabawy
drogie ideały
samotnie
w teatrze absurdu
własną sztukę
za obola grały
czas już
chyba najwyższy
przyszłości
stawić czoła
...i cieniom
postawić gromnice
by same cicho
łzy gorące lały